- dowodzący
- [доводзõци]
mкомандуючий
Słownik polsko-ukraiński. 2014.
dowodzący
Look at other dictionaries:
dokumentacyjny — «dotyczący dokumentacji, materiałów źródłowych; dowodzący prawdziwości jakiegoś faktu na podstawie dokumentów» Prace, badania dokumentacyjne. Coś ma znaczenie dokumentacyjne, wartość dokumentacyjną … Słownik języka polskiego
dowódca — m odm. jak ż II, DCMs. dowódcacy; lm M. dowódcacy, DB. dowódcaców «ten, kto dowodzi; w wojsku: zwierzchnik jednostki wojskowej; komendant; okolicznościowo: człowiek dowodzący zorganizowaną grupą ludzi; przywódca» Dowódca plutonu. Dowódca floty … Słownik języka polskiego
komodor — m IV, DB. a, Ms. komodororze; lm M. komodororzy a. owie, DB. ów mors. «w niektórych państwach: oficer marynarki wojennej w stopniu komandora, zajmujący stanowisko admirała, dowodzący zespołem okrętów wojennych» ‹ang.› … Słownik języka polskiego
racja — ż I, DCMs. racjacji; lm D. racjacji (racjacyj) 1. «słuszność poglądu, zdania, stanowiska, postępowania» Mieć rację. Przyznać komuś rację. ◊ pot. Święta racja «bezwzględna, całkowita słuszność» ◊ Racja! To racja! Co racja, to racja «słusznie,… … Słownik języka polskiego
samodzielny — samodzielnyni 1. «nie uzależniony od nikogo, dający sobie samemu radę, nie potrzebujący pomocy, nie podlegający czyjejś władzy; niezależny, niezawisły, niepodległy» Samodzielny człowiek, pracownik. Samodzielne życie. Samodzielne państwo. 2.… … Słownik języka polskiego
sofista — m odm. jak ż IV, CMs. sofistaiście; lm M. sofistaiści, DB. sofistatów «w starożytnych Atenach (V IV w. p.n.e.): nauczyciel z grupy filozofów przygotowujących obywateli do życia publicznego przez nauczanie retoryki, polityki, filozofii, etyki,… … Słownik języka polskiego
